شب که حسنش برعرق پیچید سامان قدح

ناز مستی بود گلباز چراغان قدح

محو آن کیفیتیم از ما به غفلت نگذری

عالم آبی ست سیر چشم گریان قدح

هرکجا در یاد چشمت گریه ای سر می کنیم

می دریم از هر نم اشکی گریبان قدح

در خراباتی که مستان ظرف همت چیده اند

نه فلک یک شیشه است از طاق نسیان قدح

فرصت اینجا گردش چشمی و از خود رفتنی ست

اینقدر هستی نمی ارزد به دوران قدح

بوی رنگی برده ای گرد سرش کردانده گیر

باده ات یک پر زدن وارست مهمان قدح

مشرب انصاف ما خجلت کش خمیازه نیست

لب نمی آید به هم از شکر احسان قدح

چشم اگر بی نم شد امید گداز دل قوی ست

شیشه دارد گردنی در رهن تاوان قدح

گر دل از تنگی برآید لاف آزادی بجاست

ناز مشرب نیست جز بر دست و دامان قدح

میکشان پر بی نوایند از بضاعتها مپرس

می کند وام عرق از شیشه عریان قدح

استعارات خیالی چند برهم بسته ایم

عمرها شد می پرد عنقا به مژگان قدح

فرصتت مفت است بیدل چند غافل زیستن

چشمکی دارد هوای نرگسستان قدح